Mario Pavone (1940-2021) was een Amerikaanse jazzbassist/componist en bandleider, hij maakte 25 albums onder zijn eigen naam en ruim 20 met muzikanten als Thomas Chapin, Anthony Braxton, Bill Dixon en anderen. Hij nam twee albums op in de laatste fase van de kanker waartegen hij 17 jaar had gevochten “Blue Vertical” en dit album “Isabella”. Het is min of meer een eerbetoon aan zijn kleindochter Isabella die in 2020 overleed op 23-jarige leeftijd en die zoals hij zelf zegt “stole my heart since her birth”. De gevoelens daarbij betrokken zijn diep en worden weerspiegeld in de kern van de muziek, Pavone had een ding in zijn hoofd : “My joy will be in re-uniting with her”.

Pavone was een autodidact wat betreft het spelen van de contrabas, hij ontwikkelde hiertoe speciale technieken die voor het eerst waren te horen toen hij speelde met Bill Dixon en Thomas Chapin. Hij had ook een vindingrijkheid aan muzikale ideeën in zijn hoofd, maar had anderen nodig om die vast te leggen zoals in het verleden Marty Ehrlich en Steven Bernstein. Op dit album is die rol weggelegd voor trompettist Dave Ballou die Pavone’s composities omzette naar muziek voor het quartet en zorgde voor de arrangementen. Met zijn zoon Michael Pavone op gitaar en zijn vrienden Mike Dirubbo op altsax en Michael Sarin op drums heeft Mario een wonderschoon album gemaakt over de liefde, een emotie die zelfs de dood overstijgt.

Het openingsnummer heeft de titel “Twardzik”, of hiermee de getalenteerde pianist Dick Twardzik die in 1955 op 24 jarige leeftijd overleed aan een overdosis heroïne wordt bedoeld, is nergens vermeld. Het is een fraai in elkaar gestoken compositie die nauwelijks iets van doen heeft met de bop die Twardzik speelde met Charlie Parker. Dit is moderne jazz zoals we gewend zijn van Pavone, spannend, gecompliceerd en knap. Dit Tampa Quartet, waarschijnlijk zo genoemd omdat het album werd opgenomen in Tampa, Florida, is een ijzersterke groep met een geslaagde wisselwerking tussen de muzikanten. Ook in de compositie “Philosophy Series” is het genieten van de groepsprestatie met een hoofdrol voor Dirubbo en Sarin. “Blue Vertical” is een wat meer verstild nummer, ingeleid door sax en contrabas waarna de rest successievelijk invalt. Een ingetogen en dromerig muziekstuk waarvan het echt genieten is. Hetzelfde kan gezegd worden van het titelnummer “Isabella”, met recht een liefdevolle herinnering aan de kleindochter met fraai pizzicatospel van Mario.

Het tempo gaat omhoog in “Good Treble” met veel ruimte voor het gitaarspel van Michael. “OKWA” wordt getypeerd door de dwarse ritmes die door het nummer spelen, hetgeen een spannend muzikaal verhaal oplevert dat er tevens toe bijdraagt dat dit een van de meest beklijvende nummers is op dit album. De gitaarsolo van Michael bewijst dat hij erin is geslaagd prima in de muzikale voetsporen van zijn vader te stappen. Dit postuum uitgebrachte album van Mario Pavone is een uitstekende toevoeging aan de toch al rijke muzikale erfenis van deze meesterbassist !

Jan van Leersum.